جنگ و صلح همسران(۲۶)

جنگ و صلح همسران (۲۶)

#نویسنده_و_مشاور: #علی‌اکبر_مظاهری

نه به جنگ؛ چه اول، چه آخر!

نقد سخنی عوامانه

در بحث‌های علمی‌مان، سخنی ارجمند داریم: «رُبَّ مَشهورٍ لا اَصلَ لَه»؛ ای‌بسا سخن مشهوری که ریشه ندارد.
اکنون در یاد ندارم که این سخن، حدیث است؛ از آموزه‌های دینی است یا چیز دیگر. باید درباره‌اش تحقیق کنم. هرچه که هست، سخنی عالمانه و عاقلانه است که واقعیتی آشکار دارد. کم نیست سخنان مشهوری که مردمان آن را تکرار می‌کنند، بدون تفکر، بی‌توجه، بی‌اندیشه.
یکی از مشهورترین آن‌ها، که فراگیر است، این جمله است:
«جنگ اول، بهتر از صلح آخر است.»
این سخن، بنا را بر این می‌گذارد که حتماً می‌خواهد جنگی بشود. بیاییم این جنگ را همین اول کار بکنیم. آن را برای آخر نگذاریم.
این کلام، از بن، باطل است.
درست آن است که اصلاً جنگی در کار نیست که ما در پی زمان آن باشیم. اگر اندکی اندیشه کنیم، می‌یابیم که این کلام، بی‌مفهوم است. معنا ندارد که ما، برای آن‌که گرفتار مشکلات صلح نشویم، از همین ابتدا جنگ کنیم. جنگ بر سر چه؟ چرا ذهنمان را به سوی جنگ برانیم؟ چرا ارزش جنگ، بیش از صلح باشد؟
تردید نداریم که اندیشه، عمل را به دنبال دارد. زمانی که ما فکر کنیم جنگ را قبل از صلح بیندازیم، در عمل، بر سر موضوع‌های گوناگون، می‌کوشیم نزاع را پیش کشیم. نوبت جنگ را عقب نیدازیم. جنگ، مقدم بر صلح است.

اما همسران

همین اندیشهٔ باطل، در خانواده‌ها و میان همسران، رواج دارد. «کشتن گربه بر در حجله»، مولود همین تفکر ناحق است. همسران عاقل، نیازی به جنگ اول و کشتن گربه ندارند. فضای خانه و خانواده، عرصهٔ جنگ و کشتن نیست. هرگز نباید این فضای لطیف را با میدان عبوس جنگ، برابر نهاد.
همسران دانا، نه به جنگ می‌اندیشند، نه به صلح پس از جنگ. ایشان به مهربانی و مهرورزی می‌اندیشند. ایشان در زندگی‌شان، هیچ جای پایی برای جنگ، خالی نمی‌گذارند.
مرحبا به ایشان!

۲۳ دی ۱۴۰۱

فضیلت های فراموش شده 3...