مدیریت خواستگاری

 

از اصولی که خوب بلکه لازم است جوانان، در آستانه ازدواج و انتخاب همسر، فرا بگیرند، مدیریت علاقه مندی به طرف مقابل است.  اگر چنین شود، آثار روانی رنج باری که در نتیجه منتفی شدن خواستگاری ها به بار می آید، کمتر می شود. همچنین در طی مراحل انتخاب، عقل انسان، هشیار و بیدار باقی می ماند تا بتواند خوبی و بدی ها را ببیند، آن ها را سبک سنگین کند، و تصمیم بگیرد. 

برای این منظور، کافی است آدمی واقع بینانه بپذیرد که شخص مقابل، تنها یک گزینه در حال بررسی است که ممکن است با او کفؤ باشد یا نباشد؛ هنوز همسر او نیست که انسان، عاشقانه، چشم بر عیوب او بپوشد و تمام قلبش را به او واگذارد.

در اینجا ممکن است این سوال پیش آید: مگر نه اینکه دختر و پسر یا زن و مرد باید قبل از ازدواج، یکدیگر را بپسندند و از هم خوششان بیاید؟

پاسخ می دهیم: چرا. یقینا.  اما همین قدر کافی است که انسان، از پیشرفت مراحل خواستگاری احساس خشنودی کند، نه اینکه طرف مقابل را تا حد همسر خویش تصور کند و به خود وعده قطعی برای ازدواج با او را بدهد. 

اصل دیگر، مدیریت تاثیرگذاری رأی دیگران در فرآیند تصمیم گیری است. هرکس باید برای خود و اطرافیانش حق عاقلانه و منصفانه ای را از میزان تاثیرگذاری در تصمیمات زندگی اش تعریف کند؛ به این معنی که به آن میزان که بجا و مفید است یا حق دارند، به آنان اجازه اظهارنظر دهد، ولی به بیش از آن، نگاه اجباری نداشته باشد؛ یعنی اگر مفید است، بپذیرد و اگرنه، محترمانه ولی قاطعانه رد کند. 

این اصل، تاثیر شگرفی در به فرجام رسیدن ازدواج ها یا حتی موفق بودن زندگی بعد از ازدواج دارد. مثلا جوانانی که گزینه مورد نظر خود را از راه های مناسب شناخته اند و او را کفؤ خود می دانند، چرا باید معطل اختلاف نظر بزرگترها بر سر مهریه و مانند آن شوند؟! در چنین موقعیتی، آدمی باید با احترام و قاطعیت، مانع إعمال نظرهای منفی و پیش گیرنده شود و ازدواج خود را به ثمر برساند. یا کسانی که با بهانه هایی دنیاطلبانه یا نابخردانه از سوی بزرگترهای خود مواجه می شوند نیز شامل همین توصیه هستند؛ بهانه هایی که گاه هیچ ریشه ای جز حرف مردم ندارد و به قول استادم: « بدا به حال جامعه ای که در آن حرف مردم از حرف خدا پیشی گرفته است». 

تا دیرتر نشده، باید کاری کنیم.