فضیلت های فراموش شده 3 : نیلوبلاگ

نویسنده و مشاور: علی‌اکبر مظاهری

از زبان مشاور

مشاورهٔ تربیتی - روان‌پزشکی

پدری با فرزندش، که در مرز کودکی و نوجوانی بود، به مشاوره آمدند. کودک - نوجوان، بر اثر اضطراب، دچار عارضه‌ای جسمانی شده بود. پدر، مردی عاقل بود و اهل مشاوره و تحقیق. او شرح حالی از عارضهٔ جسمانی فرزندش بیان کرد و چارهٔ کار طلبید. با کاوش احوال کودک - نوجوان، که با مساعدت صبورانهٔ پدر انجام شد، معلوممان شد که کودک - نوجوان، اضطراب دارد.
پرسیدم: تا اکنون چه اقدام‌های درمانی کرده‌اید؟
پدر، روند درمانی فرزند را توضیح داد. از کارهایی که کرده بودند، مراجعهٔ به روان‌پزشک بود، که دارو داده بود. دارودرمانی را شروع کرده بودند که ناگهان (وای از این ناگهانی‌ها!) کسی گفته بود: «این داروها، برای این سن، خوب نیست. ادامه ندهید.»
دارودرمانی قطع شده بود و درمان، ناقص مانده بود.
پرسیدم: او روان‌پزشک بود؟
گفت: «نه.»
تحصیلات و رشته و حرفهٔ آن شخص را پرسیدم. معلوم شد که ارتباطی با روان‌پزشکی ندارد.
گفتم: در موضوع عارضهٔ فرزندتان، فقط روان‌پزشک می‌تواند نظر دهد. نظر دیگران اعتباری ندارد، حتی اگر پزشک باشند؛ پزشک رشته‌های دیگر. اکنون به روان‌پزشکی دانا و توانا مراجعه کنید و راه را با او ادامه دهید. و گفتم که اکنون، خوشبختانه، روان‌پزشکان فوق تخصص کودکان و نوجوانان نیز داریم. اگر نزد آنان بروید، بهتر. اما اگر دسترسی به فوق تخصص کودک و نوجوان ندارید، به متخصص روان‌پزشکی مراجعه کنید... .

چرا تبعیض؟

چرا مصرف داروهای اعصاب و روان، برای کودکان و نوجوانان، «ناروا» است؟ این تبعیض را از کجا آورده‌ایم؟ چرا این سخن را دربارهٔ داروها و بیماری‌های دیگر نمی‌گوییم؟ مگر بخش عظیمی از بیماران پزشکان و مصرف‌کنندهٔ داروها، کودک و نوجوان نیستند؟ مگر فرزندان را از هنگام تولد، حتی پیش از تولد و در دوران بارداری، زیر نظر و درمان پزشکان قرار نمی‌دهیم؟
البته برای هر دوره‌ای از سن، متخصص همان سن، اولویت دارد.

فرجام سخن

مصرف داروهای اعصاب و روان، با تجویز و زیر نظر روان‌پزشکان دانا و توانا، در همهٔ مراحل عمر و در هر سن و سال و وضعیت، کاری عاقلانه است و لازم و واجب.
این را همیشه به یاد داشته باشیم.

فضیلت های فراموش شده 3...