فضیلت های فراموش شده 2

     دنباله اوصاف اوصاف پدر، به قلم پسر

 پاره ای از اوصاف حاج ملا عباس تربتی، به قلم حسنعلی راشد.

از کتاب «فضیلت های فراموش شده»، انتشارات روزنامه اطلاعات، با تلخیص.

[10.] نماز های واجب را، با تمام آداب و شرایط، در وقت فضیلت خود انجام می داد.

[11.] همیشه با وضو و در حال طهارت بود....

[12.] آنچه دعا و اعمال مستحب در هر یک از ایام سال وارد گشته است[را] انجام می داد.

[13.] در تمام عمر، از روزی که به تکلیف رسید تا دو سه روز قبل از فوتش[که بیمار بود]، تمام شب ها هنگام سحر بیدار بود و نمازهای شب را با همه آداب و شرایطش انجام می داد.

[14.] بسیار از ترس خدا می گریست.

[15.] محبت زایدالوصفی نسب به خاندان رسالت داشت، به طوری که هرگاه نام پیغمبر اکرم یا هر یک از ائمه اطهار بر زبانش جاری می شد، اشکش جاری می گشت.

[16.] توجه بسیاری به احوال زها و عباد داشت.

[17.] عاشق خدمت به مردم بود.

[18.] پیش از نام خودش کلمه الاحقر و مانند این ها را نمی گذاشت.

[19.] علاوه بر مواظبت دائم بر عبادات شخصی، در تمام بیست و چهار ساعت شب و روز و حتی بعد از نیمه شب زمستان و در نیمه روز تابستان، برای هرگونه کار شرعی و حاجتی که مردم داشتند می شتافت و در راه انجام این وظایف و خدمات، آنچه را در نظر نداشت فقط خودش بود. مثلا پیش می آمد که که گاهی بعد از نیمه شب، در خانه ما را می زدند و ما با وحشت از خواب بیدار می شدیم. می دیدیم کسی است از خانه ای آمده و می گوید فلانی در حال احتضار است. آقای حاج آخوند به بالینش بیاید. فورا و بی تأمل و بی کمترین اکراه، مانند پرنده ای سیکبال بر می خواست، وضو می گرفت و می رفت.

[20.] من که نزدیک چهل سال از عمرم را در زمان حیات مرحوم حاج آخوند گذرانده ام، با اطمینان می گویم او مردی بود که نفس خود را کشته بود.

ادامه دارد.