مرد مردانهٔ من

مرد مردانهٔ من

#نویسنده: #علی‌اکبر_مظاهری

⭕️ (ادامهٔ دعای مستجاب پدر)

مرد مردانهٔ من، که محصول دعای مستجاب پدرم است، چنین است:

۱. مؤمن است

به خدایمان ایمان استوار دارد. ایمانش از مغزش گذشته و به قلبش رسیده است و از قلبش تراوش کرده، و یا بگو فَوَران زده، و همهٔ هستی‌اش را فرا گرفته است. گویی خدا را همیشه می‌بیند، همان‌سان که خدا همواره او را می‌بیند. این سخن خدا را با جان و دل چشیده است که:
«أَلَمۡ یَعۡلَم بِأَنَّ ٱللَّهَ یَرَىٰ»؛۱
مگر آدمی نمی‌داند که خدا می‌بیند؟!
این سخن امام خمینی را که: «عالَم، محضر خداست. در محضر خدا معصیت نکنید»، از بُن جان دوست دارد و ریشهٔ آن را در همین آیه می‌داند.
فرمان‌های خدا را، تا پای جان، اطاعت می‌کند. از نهی‌های خدا، تا پای جان، می‌پرهیزد.
من را امانت خدا و امانت پدر و مادرم می‌داند و این امانت را، با دل و جان، تکریم می‌کند.
هرگز از او گناه عمدی و ترک واجب عمدی، ندیده‌ام. مرد من، یار همراهی‌ است که دست مرا، به‌مهربانی، گرفته و داریم «پله‌پله تا ملاقات خدا»، عروج می‌کنیم.
الاهی شکر.

۲. غیرتمند است

هم بر من غیرت می‌ورزد، هم بر دیگران، هم بر خودش. به این سخن حضرت امیر، از سویدای قلب، باور دارد که:
«مَا زَنَى غَیُورٌ قَطُّ»؛۲
آدم غیرتمند، هرگز زنا نمی‌کند.
هر بی‌عفتی، کم‌عفتی، سست‌عفتی را مشمول این سخن حضرت می‌داند. چنان پاک است که گویا یوسف است.
غیرت را بر خودش و همسرش و دیگران، یکسان روا می‌دارد. من که غیرت مَردَم را می‌بینم، خودم را بیشتر مراقبت می‌کنم. حواسم را شش‌دانگ جمع می‌کنم تا گوشهٔ رِدای غیرت مرد غیورم، چروکیده نشود. هیچ‌کداممان ذره‌ای از دلواپسی‌هایی را که برخی از همسران این روزگار دارند، نداریم.
الاهی شکر.

۳. شجاع است

هم شجاع است، به معنای جرأت‌مندی و مردانگی، هم شجاع است، به معنای توان‌مندی و عُرضه‌داری. وقتی شجاعت مردانه‌اش را می‌بینم، این سخن باشکوه پیامبرمان در جانم طنین می‌افکند که:
«المُؤمِنُ کَالجَبَلِ الرّاسِخِ لاتُحَرِّکُهُ العَواصِفُ»؛۳
مؤمن، چونان کوه استوار است که توفان‌ها او را نمی‌لرزانند.

۴. صبور است

هم در ناملایمات زندگانی این‌جهانی صبور است، هم بر تلخی‌های دنیا، هم بر نامردمی‌های برخی مردمان.
مَردَم را از مصداق‌های این سخن امام صادق می‌بینم که:
«اَلْمُؤْمِنُ صَبُورٌ فِی اَلشَّدَائِدِ»؛۴
مؤمن، در سختی‌ها، شکیباست.
اما صبوری‌هایش آن‌زمان چهرهٔ معصومانه می‌گیرد که بر بچگی‌های گهگاهی من، شکیبایی می‌ورزد. این‌گاه‌ها من بغض می‌کنم و در دامان شکیبانهٔ خودش پناه می‌گیرم.

۵. مهربان است

از بیان مهربانی و مهرورزی مَردِ مردانه‌ام ناتوانم. همین‌قدر می‌گویم که اگر مهربانی، در قامت انسانی ظاهر شود، همو مردِ من است!

و هفتاد و هفت صفت نیکوی دیگر دارد که بیان آن‌ها بماند برای وقتش! داریم اتوبیوگرافی (زندگی‌نامهٔ خودنوشت) دونفره می‌نویسیم. آنجا می‌خوانید.
الاهی شکر.

۲۵ بهمن ۱۴۰۱

۱. سورهٔ علق، آیهٔ ۱۴
۲. نهج‌البلاغه، حکمت ۳۰۵
۳. شرح اُصول الکافی، ج۹، ص ۱۸۱
۴. مستدرک الوسائل، جلد ۲، صفحه ۴۸۸

فضیلت های فراموش شده 3...