فرخنده ترین بهره حیات

حضرت امام رضا(ع) فرموده اند:

«مَا أَستفَادَ عَبْدٌ فَائِدَةً خَیْراً مِنْ زَوْجَةٍ صَالِحَةٍ إِذَا رَآهَا سَرَّتْهُ وَ إِذَا غَابَ عَنْهَا حَفِظَتْهُ فِی نَفْسِهَا وَ مَالِهِ؛

«آدمی (از بهره های این جهانی)، بهره ای نیکوتر از همسر شایسته نبرده است؛ همسری که هرگاه به او بنگرد، شادمان شود و در غیاب همسرش، نگاهبان خویشتن باشد و از دارایی همسرش(و از حریم و حرمت وی) پاسداری کند.»

(مسند الامام الرضا علیه السلام، ج2، ص 256)

آفریدگار حکیم، انسان را-این برترین آفریده خویش را-چنان آفریده است که بدون همسر، « ناتمام» است و این ناتمامی، با همسرگزینی، « تمام» می گردد. 

آدمی اگرچه در تمامی مراحل حیات، به مکانتهایی فرازمند برسد، تا همسر اختیار نکند، به مکانت فرخنده ای که شایسته آن است، نمی رسد. 

خداوند سبحان فرموده است: 

« از آیت ها و نشانگان حکیمانه خداوند سبحان آن است که برای شمایان همسرانی بیافرید تا نزدشان بیاسایید و قرار یابید...»(سوره روم آیه 21)

از این روست که می گوییم هیچ پدیده ای جایگزین همسر نمی شود. 

استاد شهید مطهری می گوید: 

« یک خصائص اخلاقی هست که انسان جز در مکتب تشکیل خانواده، نمی تواند آنها را کسب کند. تشکیل خانواده یک نوع علاقمند شدن به سرنوشت دیگران...، اخلاقیون و ریاضت کش ها که این دوران را نگذرانده اند، تا آخر عمر، یک نوع خامی و بچگی در آنها وجود داشته است. و یکی از علل اینکه در اسلام، ازدواج یک امر مقدس و یک عبادت تلقی شده است، همین است...ازدواج اولین مرحله خروج از خود طبیعی فردی  و توسعه پیدا کردن شخصیت انسان است.» (تعلیم و تربیت در اسلام، صفحه 251 و 252)