نور پیران، طراوت جوانان

     نوشته ای از جناب آقای سید محمدرضا حسینی

       » هر جا پیری نیست، نوری نیست!

بزرگتر ها چشم و چراغ یک خانواده اند؛ پیرمردهایی که با محاسن سپید و ابروان در هم تنیده و با صدایی لرزان به نماز می ایستند و پیر زن هایی که با پشتی خمیده و دستانی لرزان رو به خدا می ایستند، اگر دعا کنند رحمت الاهی از آسمان سرازیر می گردد.
اما این ریشه های امت اسلامی، در کنار نهال های نورسته و جوان های برومند، ثمر می دهند  و عرصه را بر همگان گلستان می کنند.
چه بسیارند مساجد و معابدی که از پیران، سرریز و از جوانان، تهی اند. 
این پیران آنقدر در مسجد سر به سجده گذارده اند که بر جبهه خود نشان بندگی دارند، اما افسوس که در کنار خود، فرزندان را به رسم و راه رستگاری رهنمون نبوده اند.
به اکثر مساجد کشور که می نگریم، صفوف اول به عقد سالخوردگان درآمده و جوانان جسته و گریخته، زینت انتهای مسجد شده اند.
بزرگترهایی که حسرت یک اذان را بر نوجوانان و آرزوی یک تکبیر را بر سینه نونهالان محله گذاشته اند.
چندی پیش کودکی با انگیزه و خوش صدا را در مسجد دیدم که می ایستاد و با چهره معصومانه اش تکبیر می گفت.
افسوس که این اشتیاق، دیری نپایید و با انتقاد بی دلیل یکی از همان ها که صف اول را ملک مطلق خود می داند مواجه شد و انگیزه اش به سردی گرایید.
به یاد کودکی خودم افتادم وقتی با تشویق یکی از انسان‌های نورانی مسجد، که محاسن را در آسیاب زندگی سپید کرده و چهره را به نور اسلام منور کرده بود،  به مداحی تشویق شدم، اما این اشتیاق من در همان مسجد پیرمردها در نطفه خفه شد و به بار دوم نکشید.
داستان گردش خانوادگی شما و مراجعه به مسجدی که سرخوردگی نوه های دلبندتان را به همراه داشت، خود شکوائیه ای است بر این عملکرد نسنحیده برخی بزرگترهای مسجدی .
باری؛ روزی فرا رسد که مساجد سنگر حفط اسلام شود و هم مملو از کودکان و جوانان مؤمن و متدین گردد و هم از وجود این پیران و نوران، بی بهره نگردد.
جوانان با صدای زیبای خود اذان  و قرآن نجوا کنند و پیران ایشان را تشویق کنند و با دعای خیر خود رحمت الاهی برای آن ها مسألت کنند.
چه بهشتی می شود آن محله ای که با صدای خوش اذان نونهالی، همگان به سوی مسجد می شتابند و با صف های در هم تنیده؛ از بزرگان و جوانان و کودکان، نماز بندگی اقامه می کنند.
اشتباهات کودکان و جوانان را نادیده می انگارند و با لبخند و زبان نرم آن ها را نصیحت می کنند.
باشد که چنین بادا!