پسران میانسال

نویسنده: خانم مهندس فاطمه کوثر

از امتیازهایی که جامعه برای پسران,، هنگام خواستگاری، قائل است، این است که مجرد باشند و سابقه ازدواج نداشته باشند.
در نگاه اول، هر عقل سلیمی، امتیازبودن این ویژگی را تایید می‌کند، اما این خصلت، همیشه یک امتیاز نیست.
شاید بتوان گفت برای پسران,ی در سنین پایین و در آغاز جوانی، یک حسن است، ولی آیا برای پسران, ۳۵ یا ۴۰ ساله هم حسن است؟
در صورت نبود مانعی جدی و عذری موجه، چرا یک پسر، که امکان خواستگاری و ازدواج را داشته، تا کنون مجرد مانده است؟ (بر خلاف دختران که در جامعه ما کمتر می‌توانند آغازکننده خواستگاری باشند.)
اگر این فرد، از لحاظ روانی و جسمانی، سالم است، پس این همه سال، نیاز خود را چگونه پاسخ گفته؟ و اگر پاسخ نگفته، روانش بی‌آسیب نیست. اگر هم اصلا نیازی نداشته، از سوی دیگر زیر سوال می‌رود.
در شرایط مساوی، فردی در این سنین، با سابقه ازدواج و حتی با داشتن فرزند، بر پسری مجرد با سن بالا، عقلا ترجیح دارد؛ زیرا مسیر زندگی‌اش را به‌طور طبیعی طی کرده است.
پس عدم سابقه ازدواج، در همه شرایط، حسن محسوب نمی‌شود، بلکه می‌تواند سوال‌برانگیز باشد.
گاهی معیارها نیاز به بازنگری دارند.