همدلی و همراهی

اشاره:
انتشار پست "ظلمی بی‌جبران. دختری که پیر شد"، بازتاب‌هایی داشت. برخی، مانند آن دختر چهل‌ساله، نالیدند و خود را مانند او نامیدند. دیگرانی با او همدردی کردند و دلداری‌اش دادند. و دیگرانی دیگر ناله‌های او را ناروا شمردند و وی را نهیب زدند که برخیزد و شهامت ورزد و به پیش تازد.
چند پیام از هر سه گروه را می‌آوریم. همراهی,‌مان کنید.

۱. خانم پونه دهقان نوشته‌اند:

با عرض سلام.
من با این دختر خانم محترمه احساس همدردی می‌کنم و قبول دارم که برادران ایشان در حق او اجحاف کرده‌اند و زندگی خود را در الویت قرار داده‌ و به نیازهای خواهر خود بی‌توجهی کرده‌اند. حتی اگر اکنون پشیمان باشند، عمر و جوانی رفته‌ی خواهر بازنخواهدگشت.
      هر چند اعتقاد دارم افکار و رفتار ما به دیگران اجازه چنین برخوردهایی را می‌دهد. اما در حال حاضر، افسوس بر گذشته، مشکل‌گشا نخواهد بود و باید به فکر ساختن آینده‌ای روشن و دلخواه باشند.
سن ازدواج، در جامعه کنونی ما، به دلایل مختلف - متاسفانه - بالا رفته است. ایشان هم یکی از این افراد.
      هر چند ازدواج بهنگام بسیار خوب است، اما نباید ناامید باشند. بسیاری از دخترخانم‌ها و آقاپسرها در همین سن و سال ازدواج می‌کنند. ان‌شالله  ایشان نیز با  همسری کفو خود ازدواج خواهند کرد.
       ولی انسان خوشبختی خود را تنها در امر ازدواج نباید ببیند.
      بنابراین پیشنهاد می‌کنم این دوشیزه محترمه، تا وقتی که امر ازدواج برایشان مهیا گردد، از لذت‌های حلال دیگر این دنیا، مثل مسافرت، مطالعه، ورزش، انجام کارهای هنری مورد علاقه، هم‌صحبتی با دوستان هم‌عقیده، بهره‌مند گردند.
     منتظر نباشیم تا فردی پیدا شود و ما را خوشبخت کند. خوشبختی را خودمان برای خودمان باید بسازیم.